Ben zamanı geldiğinde gidecek olanım meydan okumuyorum hayır, sözcüklerim tek başına bir şey değil şimdi. Çokluğun altında ezilip sonra taşmanın kayıtsızlığıyla şekil alıp görünen de değil, bütünlüklerini koruyabilen eylemde daima.
Bu büyülü ilham, yaşama ağrısı içimden dışıma sızan baş döndürücü duygu. Bir melek kanadı kadar zarif ince dünyama aitmişçesine ama hayır en derindeki gerçek benimdi
Her şeye sahtelikle bakmanın müzmini mi olmalıyım, yarı yolda verilen ödünlerin, sınırlara dayanma, çizgiyi aşmama gerçeği mi? Sınırların gerçeğini çiğniyorum ve hudutsuz olmanın şimdi
Büyük bir boşlukla kabarıp iniyor göğsüm, dünya ve eşya arasında sıkışmanın aidiyetini soluyorum Varlığımı duymadığım dünyanın herhangi bir yerinde acılararası bir yerdeyim.
Diğerlerinin ve benim buluştuğum kubbe, benim ve onların anlam taarruzu dediğim, uçuruma birlikte baktığımız hani.
Fotoğraf: ©︎ 𝖧𝖾𝗇𝗋𝗂 𝖯𝗋𝖾𝗌𝗍𝖾𝗌
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder