MENEKŞE YILMAZ | YAS

 

kırgın değilim 

kemiklerimde hekimlerin tanı koyamayacağı bi kırıklık

kalbim bilinenden daha ağır 

omuzlarımda tezatlık hafif ve naif

kuş olup uçacakmış gibi

vardır sineye çekilmeyen bir kayıp

bir avuç toprağa bakan iki çift göz yastadır

bu kadar çok kırgın olmasaydım eğer

bağıra bağıra ağlamak isterdim 

uykuları unutturan omuzlarımdaki yükü kim kaldırdı 

bilmem ki acımı hangi dağ 

taşımayı bu kadar çok ister

yeşildi boyanırdı yüreğim

o bana bahsedince hayatın içindeki yorgunluğundan

konuşmak birine bu kadar yakışır,denk düşerdi 

yorgunum derdi bir araba dolusu lafı gülüşleriyle ezerek

hiç susmasın isterdim 

şimdi upuzun bir suskunlukta ve kayboluşlar da

ben konuştuğu her saniyeyi hatırlayarak içten içe yanmakta

ayaklarım ağır omuzlarım annesini ağlayarak bulmaya çalışan yetim 

kamburlandı çiçek 

Ve de soldu solacak 

ya da sevdiğim herşey gibi o da yaslara alışacak