ABDÜLHAMİT TÜRK

 

 

Sare:

Ah! Beni kalbimden vurdular, Sare.
Sen yoktun ve beni çok üzdüler
kızdılar, kırdılar, vurdular...
Sare, adın geçtiğinde bir kitapta
Oturup ağladım bir çocuk gibi...
Onun için bana kıydılar.
Sen yoktun fakat adın vardı!
Cismin yoktu ancak ruhun vardı benimle!
Bilir misin? Adını her haykırışımda bir tokat değerdi yüzüme
meçhulden gelen sözcüklerle kızarırdım,
kızardım kendime.
Kelimelere sığdıramdım seni
O büyük kamuslardan sildim adını...

Sen ey Sare!
Mahpare yüzün ve adı konulmamış silüetinle hayalimde gezinirken
beni bir yazının ortasında harfsiz bıraktılar
boğazıma tıkadıkları yumrukla...
Kelimesiz kaldım.
Harfsiz ve kifayetsiz sana adadığım bir şiirin ortasında...

Ah Sare!
Beni sen vurdun!
Bana sen kıydın, beni sen kırdın.
Bakışınla, yokluğunla...